Het moest zo zijn

Het gebeurde op dinsdag 1 maart 2016; de dag na de presentatie van de jaarcijfers.

Mijn gezin was die zaterdag al op skivakantie gegaan en ik vloog maandagavond – na een hectische periode – naar hen toe. 
Die bewuste dinsdagochtend stond ik toch wel wat onzeker op de ski’s. Zij gingen voorop en ik bungelde er al snel achteraan. Ik voelde de vermoeidheid van de voorgaande drukke periode in mijn lijf alsof ik een jetlag had. 

Na de lunch besloot ik terug te gaan naar ons appartement en mezelf niet verder uit te dagen. Vanaf het restaurant hoefde ik alleen nog maar een eenvoudige afdeling te nemen om bij de lift naar het dal te komen…… Mijn dochter ging gezellig met me mee.

En daar, op een gemakkelijke blauwe piste, schoof mijn ene ski over de ander en maakte ik een gekke val. Ik hoorde ‘knak’ en lag in de sneeuw. Ik voelde me super ongemakkelijk en had gelukkig alleen wat pijn aan mijn linker knie. Na een tijdje kon ik mijn ski weer aandoen en gleed ik op mijn rechter ski naar de lift. Op naar het appartement. 
De volgende ochtend kon ik nog niet op mijn been staan ….. ‘het zal wel gekneusd zijn’. Maar foto’s wezen anders uit – een breuk van mijn knie – of nauwkeuriger het tibia plateau. Voor ik het wist zat ik van mijn lies tot mijn enkel in het gips en vloog ik met het vliegtuig naar huis……

Voor het eerst in vele jaren was ik gekluisterd aan huis en leerde ik mijn lesje nederigheid. 
Van een onafhankelijke carrièrevrouw naar een afhankelijke patiënt.
Van een aanwezige leider van de afdeling Communicatie naar een afwezige volger. 
Van een volle agenda naar 6 weken helemaal niets. 
Even afstand nemen. Even thuiskomen. 

23 augustus 2021